Dit jaar is het vijftien jaar geleden dat de Hoge Raad het Air Holland-arrest wees. In dit arrest vond de Hoge Raad het niet onbegrijpelijk dat het Hof Den Haag in een witwaszaak een bepaald stappenplan had gevolgd voor het bewijs van het bestanddeel ‘afkomstig uit enig misdrijf’. Dit stappenplan was in de lagere rechtspraak ontwikkeld voor witwaszaken waarin qua herkomst geen verband viel te leggen tussen het ten laste gelegde voorwerp en een concreet misdrijf. Met dit arrest en een vergelijkbaar arrest van dezelfde datum, heeft de Hoge Raad in feite het stappenplan in witwaszaken aanvaard. Na vijftien jaar bestaat er aanleiding om dit stappenplan te evalueren. Want hoewel het stappenplan op het eerste gezicht heel overzichtelijk is en in de loop der tijd nauwelijks is aangepast, levert de toepassing daarvan in de praktijk soms toch de nodige hoofdbrekens op. In dit artikel wordt in kaart gebracht tegen welke problemen feitenrechters bij de toepassing van het stappenplan kunnen aanlopen en wordt daarbij telkens een mogelijke oplossingsrichting geboden.