Hoge Raad 23 september 2025, ECLI:NL:HR:2025:1315

De Duitse rechtspersoon klaagster GmbH verzoekt tevergeefs om opheffing van het strafvorderlijk beslag op een camper die in beslag is genomen wegens verdenking van heling en verduistering. Het voertuig is inmiddels aan een ander teruggegeven, waardoor het beslag is geëindigd. De Hoge Raad verklaart de klaagster niet-ontvankelijk in haar cassatieberoep. Daarbij benadrukt de Hoge Raad dat klaagschriften over hetzelfde voorwerp zoveel mogelijk gezamenlijk behandeld moeten worden. Dit waarborgt een effectieve rechtsbescherming voor alle betrokkenen.

Hoge Raad 23 september 2025, ECLI:NL:HR:2025:1367

De strafzaak tegen klaagster was in oktober 2023 geseponeerd en de rechtbank heeft in december 2023 beslist dat de zaak tegen de klaagster is geëindigd. Omdat er geen vervolging is ingesteld als bedoeld in artikel 552a lid 4 van het Wetboek van Strafvordering (Sv) had het beklag uiterlijk binnen 2 jaar na de inbeslagneming moeten zijn ingediend. Dat neemt niet weg dat als het belang van de strafvordering het voortduren van het beslag niet vordert, het openbaar ministerie op grond van artikel 116 Sv over de beslaglegging zal moeten beslissen en het beslag in beginsel zal moeten beëindigen.

Hoge Raad 27 mei 2025, ECLI:NL:HR:2025:804

De Hoge Raad vernietigt een beslissing van de rechtbank Den Haag over voortzetting van conservatoir beslag wegens onvoldoende motivering. Klager voerde aan dat de waarde van de inbeslaggenomen goederen (€ 67.775) de verwachte schadevergoedingsmaatregel (€ 38.000) ruimschoots overstijgt. De rechtbank ging daar onvoldoende op in en verwees slechts naar het summiere karakter van het raadkameronderzoek. De Hoge Raad oordeelt dat in zulke gevallen een concreet onderzoek naar proportionaliteit en subsidiariteit vereist is. De zaak wordt terugverwezen naar de rechtbank.

Hoge Raad 22 april 2025, ECLI:NL:HR:2025:651

De rechtbank Den Haag had het beklag van klaagster over de verbeurdverklaring van 100.000 euro ten onrechte gegrond verklaard. Volgens de Hoge Raad is voor ontvankelijkheid vereist dat sprake is van een goederenrechtelijke aanspraak op het verbeurdverklaarde voorwerp. Een enkele betaling en het ontbreken van toegang tot het geld vormen slechts een verbintenisrechtelijke vordering, geen eigendomsrecht. Klaagster kon daardoor niet als belanghebbende worden aangemerkt. De Hoge Raad vernietigt de beschikking en wijst de zaak terug naar de rechtbank.