De strafrechter en de belastingrechter oordelen onafhankelijk van elkaar over de aan hen voorgelegde bewijsmiddelen, zelfs als de vast te stellen feiten sterk op elkaar lijken. Die ongebondenheid is mede zichtbaar in de functionele bevoegdheidsverdeling tussen de straf- en belastingrechter. In uitzonderlijke situaties kan er aanleiding bestaan om af te wijken van voornoemde hoofdregel. In dit artikel bespreken we uitzonderingen 1) als gevolg van de onschuldpresumptie en 2) bij onverbindendverklaring van een algemene maatregel van bestuur door de belastingrechter.