Hoge Raad 22 april 2025, ECLI:NL:HR:2025:651

De rechtbank Den Haag had het beklag van klaagster over de verbeurdverklaring van 100.000 euro ten onrechte gegrond verklaard. Volgens de Hoge Raad is voor ontvankelijkheid vereist dat sprake is van een goederenrechtelijke aanspraak op het verbeurdverklaarde voorwerp. Een enkele betaling en het ontbreken van toegang tot het geld vormen slechts een verbintenisrechtelijke vordering, geen eigendomsrecht. Klaagster kon daardoor niet als belanghebbende worden aangemerkt. De Hoge Raad vernietigt de beschikking en wijst de zaak terug naar de rechtbank.

Hoge Raad 22 april 2025, ECLI:NL:HR:2025:653

Wanneer een klager op grond van een civielrechtelijke verbintenis, zoals een overeenkomst, een onrechtmatige daad, een onverschuldigde betaling of een ongerechtvaardigde verrijking, jegens een bepaalde (rechts)persoon een vordering heeft tot betaling van een geldbedrag van zekere omvang, brengt dit niet mee dat zich in het vermogen van die persoon een bepaald geldbedrag bevindt dat kan worden aangemerkt als een ‘voorwerp’ dat aan die klager toekomt in de zin van artikel 552b lid 1 Sv. De klager beschikt in dat geval immers slechts over een vordering tot betaling van het verschuldigde geldbedrag, zodat niet kan worden gezegd dat hij aanspraak kan maken op de afgifte van een bepaald, in de strafzaak van zijn schuldenaar verbeurd verklaard geldbedrag. Dit is in lijn met de rechtspraak met betrekking tot vorderingen uit een leenovereenkomst. In een dergelijk geval kan de klager dan ook niet als ‘belanghebbende’ worden aangemerkt in de zin van artikel 552b lid 1 van het Wetboek van Strafvordering.