Op 1 januari 2024 trad de Omgevingswet in werking. Onder het nieuwe regime moeten ook – en juist – lokale wetgevers de fysieke leefomgeving reguleren. Daarom stelt het provinciebestuur een omgevingsverordening vast, het waterschapsbestuur een waterschapsverordening en het gemeentebestuur een omgevingsplan. Deze lokale wetgeving wordt in belangrijke mate strafrechtelijk gesanctioneerd.

Steeds meer bedrijven maken in hun reclames gebruik van duurzaamheidsclaims, maar het is de vraag in hoeverre bedrijven zich daarbij bewust zijn van het risico op greenwashing. Dat het risico op greenwashing bestaat bij het (onzorgvuldig) gebruik van duurzaamheidsclaims, wordt onderstreept in de recente uitspraak die de rechtbank Amsterdam heeft gedaan in de collectieve actie die de Stichting ter bevordering van de Fossielvrij-beweging (hierna: Fossielvrij) aanspande tegen de Koninklijke Luchtvaartmaatschappij N.V. (hierna: KLM), omdat zij vindt dat KLM aan greenwashing doet. Op 20 maart 2024 oordeelde de rechtbank Amsterdam dat KLM duurzaamheidsclaims heeft gemaakt in reclames die gebaseerd zijn op vage en algemene verklaringen over milieuvoordelen, waarmee KLM de consument heeft misleid. Eerder kreeg KLM al een tik op de vingers van de Reclame Code Commissie (hierna: RCC), toen de RCC op 8 april 2022 oordeelde dat KLM consumenten misleidt met uitingen zoals ‘CO2ZERO’. Dergelijke zogeheten ‘absolute claims’ achtte de RCC misleidend omdat de gemiddelde consument deze claims zo opvat dat sprake is van een volledige neutralisatie van de (persoonlijke) CO2-uitstoot van de vlucht, terwijl KLM niet heeft aangetoond dat dit beloofde resultaat in de praktijk gegarandeerd wordt behaald.