Hoge Raad 22 april 2025, ECLI:NL:HR:2025:629

De verdachte klaagt dat de vrijheidsbeperkende maatregel, in het bijzonder het gebod om geen enkel contact “te hebben” met het slachtoffer, niet volledig afhankelijk is van zijn eigen gedragingen. Volgens de verdachte kan immers het slachtoffer zelf contact leggen, waarmee de verdachte mogelijk in strijd met de maatregel zou handelen zonder eigen initiatief.

Hoge Raad 22 april 2025, ECLI:NL:HR:2025:629

Het hof mocht de vorderingen van benadeelde partijen A en B voor kosten van geestelijke gezondheidszorg en eigen risico toewijzen als materiële schade. Voor toewijzing is vereist dat er voldoende verband bestaat tussen de schade en het bewezenverklaarde handelen van de verdachte, waarbij de concrete omstandigheden van het geval bepalend zijn voor de beoordeling van dit verband. Het hof heeft geoordeeld dat deze kosten directe vermogensschade vormen in de zin van artikel 6:95 en 6:96 BW. Dat het hof daarnaast de vorderingen ter zake van immateriële schade heeft afgewezen op grond van artikel 6:106 BW, doet aan de toewijsbaarheid van de materiële schade niet af.

Hoge Raad 15 april 2025, ECLI:NL:HR:2025:524

De Hoge Raad verwerpt het cassatieberoep tegen de toewijzing van de vordering van A B.V. en acht de klacht over de vertegenwoordigingsbevoegdheid ongegrond. De schadevergoedingsmaatregel blijft in stand, zij het met strafvermindering vanwege overschrijding van de redelijke termijn. De advocaat-generaal komt tot een andere conclusie en acht de klacht wél gegrond. Volgens hem is het oordeel van het hof over de bevoegdheid van betrokkene om namens A B.V. op te treden onvoldoende gemotiveerd. Uit de stukken blijkt niet hoe betrokkene is verbonden aan de aandeelhouder B B.V. De AG acht de schadepost van 31,88 echter wél rechtstreekse schade. Omdat het toegewezen bedrag gelijk is aan de schadevergoedingsmaatregel, ziet hij onvoldoende belang voor cassatie.