In het artikel wordt ingegaan op de relatie tussen de zorgplichten in de Omgevingswet en twee andere belangrijke ontwikkelingen, te weten de herziening van de Richtlijn milieucriminaliteit en het ingediende wetsvoorstel inzake strafbaarstelling van ecocide. Immers, via de achterdeur van artikel 1.7a Omgevingswet en artikel 1.3 Omgevingsbesluit zal de nieuwe Richtlijn milieucriminaliteit gestalte krijgen en de vraag is wat dat mogelijk betekent voor de strafrechtelijke handhaving van milieucriminaliteit. Na een brede analyse komen de auteurs tot de conclusie dat bij alle drie de ontwikkelingen sprake is van een toch wel forse verruiming van de strafrechtelijke aansprakelijkheid voor milieucriminaliteit. En hoewel de wetgever de verwachting heeft uitgesproken dat slechts in bijzondere gevallen gebruik gemaakt zal worden van de specifieke zorgplichten en de vangnetbepaling, wordt daar toch wel een aantal voorzichtige kanttekeningen bij geplaatst. Zo wijzen zij op het toenemend aantal aangiften wegens milieucriminaliteit door individuele burgers en belangengroepen en het feit dat dit betekent dat het niet uitgesloten is dat bedrijven en hun leidinggevenden het risico lopen in de toekomst vaker voorwerp van strafrechtelijk onderzoek te worden.

Op welk moment in een bestuursrechtelijke procedure kan een overtreder met succes een beroep doen op het nemo tenetur-beginsel? En hoe dient het nemo tenetur-beginsel evenwel te worden geïnterpreteerd in een bestuursrechtelijke procedure? Deze vragen komen aan de orde in een uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State van 26 juli 2023, ECLI:NL:RVS:2023:2862.