Jesse Frederik biedt in zijn boek Zo hadden we het niet bedoeld. De tragedie achter de toeslagenaffaire een zeldzaam goed afgewogen bespreking van een haast onontwarbare beleidskluwen. Het is een ontnuchterend relaas van ontluisterende ontwikkelingen binnen politiek, bestuur en rechtspraak, en de desastreuze gevolgen voor ouders.
Frederik neemt de vier machten de maat, de pilaren waarop het laaglandse politieke bedrijf rust. De top van het ministerie van Financiën poogt het ene masterplan na het andere door de Belastingdienst heen te rollen, volksvertegenwoordigers maken zich vooral druk over fraude-incidenten (waaronder de commotie rondom frauderende Bulgaren), de pers wil reputaties onderuithalen en is overwegend op zoek naar schuldigen, en de juristen van de Raad van State kijken weg. Frederik geeft veel aandacht aan de verontwaardiging van politici nadat zich wederom een affaire of crisis lijkt aan te dienen. Ze zijn geregeld voorstander van hard optreden tegen de veronderstelde groepen fraudeurs. Enkele jaren later werpen zij zich echter op als beschermers van de ouders die grof onrecht te verduren hadden.