Voor het inschrijven op iedere overheidsaanbesteding van belang wordt inmiddels een GVA vereist van de inschrijvende partij door de aanbestedende dienst. Het mag daarom geen verrassing heten dat een weigering van zo een GVA voor ondernemingen die werkzaam zijn in sectoren die veelal draaien op overheidsaanbestedingen (zoals bijvoorbeeld de grondsanering) een ernstige bedreiging vormt voor de continuïteit van de bedrijfsvoering. Mede om deze reden dient bij het verlenen van rechtsbijstand in strafzaken aan (bestuurders van) dergelijke ondernemingen altijd goed in ogenschouw te worden genomen of een bepaalde wijze van afdoening geen gevaar vormt voor de toekomstige verkrijging van een GVA. Deze aandacht is des te meer geboden nu de verlening van de GVA zeer strenge toetsingscriteria kent die zien op zowel het bedrijf als de (voormalig) bestuurders, en de weigering van de GVA een zogenaamde ‘gebonden beschikking’ betreft waarbij geen ruimte bestaat om rekening te houden met bijvoorbeeld de nadelige gevolgen van de weigering voor de onderneming.

De beschikkingen laten zien dat ‘hoge transacties’ de toets der kritiek kunnen doorstaan. Een gedegen inhoudelijke beoordeling en beschrijving van de aan de orde zijnde feiten en overwegingen, zijn daarbij key. Het hof aarzelde niet om die uitgebreid te toetsen, waarbij het niet voorbijgaat aan maatschappelijke en politieke discussies. Belangenbehartigers worden daarbij tevens serieus genomen en hebben volgens het hof recht van spreken in de art. 12 Sv-procedure. Die procedure staat echter niet ten dienste aan louter civiele schadevergoedingsbelangen. Het lijkt er sterk op dat het hof de al dan niet afgelegde publieke verantwoording en normbevestiging van groot belang vindt bij de beoordeling van opportuniteit van vervolging.