De EU Corporate Sustainability Due Diligence Directive is in essentie een beleidsdocument, zo zal ik hierna betogen en illustreren. Het doel van de CSDDD is dat ondernemingen mensenrechten, milieu en klimaat nadrukkelijk in hun beleidsafwegingen betrekken. Wat betreft mensenrechten en milieu gaat het dan met name om praktijken die zich buiten de EU afspelen onder het oog van aldaar gevestigde dochtervennootschappen en zakenrelaties in de activiteitenketen. De CSDDD introduceert een zorgplicht voor grote ondernemingen om te achterhalen of aldaar sprake is van inbreuken op mensenrechten en milieu en, als dat het geval is, zich in te zetten om daar via de band die er met die 'buitenlandse' ondernemingen bestaat, iets aan te doen.

De Corporate Sustainability Due Diligence Directive verplicht rechtspersonen – kort gezegd – om negatieve effecten op mensenrechten en milieu te identificeren en aan te pakken. De kern van deze bijdrage richt zich op het civielrechtelijke aansprakelijkheidsregime, opgenomen in artikel 29 CSDDD, en de implementatie daarvan in de Wet internationaal en verantwoord ondernemen. De Nederlandse wetgever implementeert de CSDDD ‘zuiver en lastenluw’. Dit brengt met zich mee dat het aansprakelijkheidsregime ex artikel 29 CSDDD grotendeels wordt geïmplementeerd over de band van de reeds bestaande artikelen 6:162 en 6:163 BW. Hiermee slaat de wetgever een bekende weg in, maar een nadere analyse van artikel 29 CSDDD en de implementatie daarvan laat zien dat er nieuwe obstakels zijn, waarmee partijen en rechters mogelijk geconfronteerd zullen worden.