De meldingsplicht is de afgelopen dertig jaar een even populair als problematisch instrument gebleken. De wettelijke verplichting om een voorgenomen activiteit aan het bevoegde gezag kenbaar te maken, biedt de mogelijkheid voor het bevoegd gezag om zonder tijdrovende vergunningprocedures toch op de hoogte te zijn van geplande activiteiten. Door een ‘stormachtige groei’ ofwel ‘wildgroei’ is echter een grote diversiteit in meldingenstelsels ontstaan met een ‘lappendeken in de rechtsbescherming’ als gevolg. De meldingsplicht is daarom wel getypeerd als een ‘schimmig’ en ‘ongedefinieerd instrument’. Onder aanvoering van staatsraad advocaat­generaal (A­G) Widdershoven, die in zijn conclusie voor de Afdeling bestuursrechtspraak vier categorieën van meldingenstelsels onderscheidde, hebben verschillende auteurs in de rechtswetenschappelijke literatuur deze diversiteit gesystematiseerd. Daarmee is de problematiek echter niet opgelost.