De officier van justitie heeft een vervolgingsmonopolie: hij of zij bepaalt of en, zo ja, voor welk strafbaar feit de verdachte wordt vervolgd. Deze discretionaire bevoegdheid wordt ingeperkt door het in artikel 69 lid 4 AWR vervatte vervolgingsbeletsel dat bepaalt dat ingeval een gedraging zowel valt onder de delictsomschrijving van artikel 69 lid 1 of 2 AWR als onder die van artikel 225lid 2 Sr, niet mag worden vervolgd op basis van laatstgenoemde bepaling. De alhier bedoelde samenloop doet zich (bijvoorbeeld) voor wanneer belastingaangifte wordt gedaan met gebruikmaking van een vals aangiftebiljet. Deze fiscale overtreding dient enkel te worden vervolgd op basis van de fiscale strafbaarstelling1 en niet op basis van zijn commune pendant.

Bij het opleggen van fiscale boeten (met name hoofdstuk VIIIA AWR) en bij de opsporing, vervolging en berechting van de bij de belastingwet strafbaar gestelde feiten (met name hoofdstuk IX AWR) kan de samenloop van het strafrecht en het belastingrecht tot fricties leiden. In zijn promotieonderzoek naar de fiscale geheimhoudingsbepaling van artikel 67 Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) heeft Van der Star aan de hand van een vijftal relevante elementen – de doelstellingen, de onderworpen subjecten, het object van geheimhouding, de fiscale afbakening en tot slot de uitzonderingen en ontheffingen – de fiscale geheimhoudingsbepaling uitputtend geanalyseerd. De consequenties van het strikte geheimhoudingsregime voor het fiscaal boete- en strafrecht heeft de auteur grotendeels buiten beschouwing gelaten. Toch is over fiscale geheimhouding op het snijvlak van belasting- en strafrecht het nodige te zeggen.