Deze ‘kristallen’ editie van de Tour – waarin de auteurs wederom de jurisprudentie en ontwikkelingen op het gebied van het fiscale strafrecht de revue laten passeren – beginnen met de onvermijdelijke constatering dat indien wordt teruggekeken op het jaar 2020 – naast het feit dat de covid-19-pandemie het nieuws beheerste – ook de Belastingdienst in de schijnwerpers stond in verband met de Toeslagenaffaire. En dat was bepaald niet positief.

Tot aan 1 januari 2014 was strafrechtelijke aansprakelijkheid niet aan de orde als ter zake van een aangiftebelasting weliswaar een (juiste) aangifte werd gedaan, maar evengoed werd nagelaten om de daarmee corresponderende belastingschuld te betalen. Door het strafrechtelijke equivalent van art. 67f AWR op te nemen in art. 69a AWR zou het moedwillig onbetaald laten van dit soort belastingschulden ontmoedigd moeten worden. Toch is zes jaar later in de jurisprudentie maar één zaak te vinden betreffende een verwijt op grond van het eerste lid van art. 69a AWR. Door het onbenut laten is deze strafbepaling een dode letter. Dat is jammer, omdat dit wel eens heel anders zou kunnen worden als koudwatervrees niet meer aan de orde zou zijn.