Na de blamage met frauderende Bulgaren kwam de roep vanuit de politiek om snel meer te doen aan fraudebestrijding. Meer instrumentarium zou nodig zijn. En dat kwam er. Voortvarend werd gestart met de uitvoering van antifraudemaatregelen. Een nieuwe manier van werken zou de oplossing zijn. Een fraudejacht werd gestart. Zonder aanzien des persoons werden burgers die als ‘fraudeur’ in beeld kwamen, gekraakt door het systeem. Na een rapport van de Nationale Ombudsman ontvouwde de toeslagencrisis zich in slow motion. Het politieke tij keerde. Het evangelie van fraudebestrijding wordt niet meer verkondigd. De ‘menselijke maat’ is het nieuwe mantra geworden. Alsnog wordt onderkend dat fraudebestendige wet- en regelgeving nodig is.

In deze bijdrage staat de vraag centraal wat de rechtspositie is van een burger die zich in het parlement onheus bejegend voelt. Hierbij wordt aandacht besteed aan de parlementaire immuniteit, de zelfbeperking die dit van Kamerleden vraagt en de belangrijke rol van de Kamervoorzitter.