Het WFR Fiscaal Café van dit jaar was gewijd aan de rol van de belastingrechter bij de bestrijding van belastingontwijking. De keuze voor dit thema is ongetwijfeld mede ingegeven door het feit dat belastingontwijking zich het afgelopen decennium heeft mogen verheugen in bijzondere maatschappelijke, politieke en juridische aandacht. In deze discussies is gaandeweg de opvatting dominant geworden dat de vormen van belastingbesparing die bekend zijn komen te staan als base erosion and profit shifting (BEPS) niet langer aanvaardbaar zijn. Wanneer men zich vervolgens afvraagt hoe het komt dat BEPS in het verleden nooit is aangepakt en bediscussieerd of en hoe deze en andere vormen van belastingontwijking zouden moeten worden tegengegaan, ligt het voor de hand om in dat verband ook de rol van de rechter onder de loep te nemen. De bestrijding van belastingontwijking is van oudsher immers in belangrijke mate een kwestie van rechtersrecht: het komt vaak aan op de uitleg van de relevante wetsbepalingen door de rechter en de toepassing van het door de rechter ontwikkelde leerstuk fraus legis. Wie vindt dat belastingontwijking onvoldoende wordt bestreden, zou dat mede aan het optreden van de belastingrechter kunnen wijten. Dat roept allereerst de vraag op of de rechter – en meer in het bijzonder: de Hoge Raad – in werkelijkheid eigenlijk een actieve rol speelt bij de bestrijding van belastingontwijking. In het verlengde daarvan kan men zich afvragen in hoeverre een actieve rol voor de belastingrechter wenselijk is.