Hoge Raad 6 maart 2018, ECLI:NL:HR:2018:306

In hoger beroep heeft de verdediging bepleit dat een veroordeling in Denemarken, die in Nederland ten uitvoer wordt gelegd, op de voet van artikel 63 Sr bij de strafoplegging in aanmerking zou moeten worden genomen. Het hof heeft dat niet gedaan, maar heeft die weigering ontoereikend gemotiveerd. De steller van het middel stelt dat door toepassing van de Wet wederzijdse erkenning en tenuitvoerlegging vrijheidsbenemende en voorwaardelijke sancties de executie van de Deense straf een binnenlandse aangelegenheid is geworden en dat de verdergaande Europese integratie voor verdachten en veroordeelden ook relevant moet worden geacht, met als gevolg dat artikel 63 Sr hier ook moet worden toegepast.

Hoge Raad 13 februari 2018, ECLI:NL:HR:2018:196

Het eerste middel behelst de klacht dat de strafoplegging onbegrijpelijk is nu het hof, anders dan het hof heeft overwogen in de strafmotivering, een gevangenisstraf heeft opgelegd waarvan het onvoorwaardelijke deel uitstijgt boven de in voorlopige hechtenis doorgebrachte tijd.

Hoge Raad 20 februari 2018, ECLI:NL:HR:2018:247

Het tweede middel klaagt dat het hof het verweer dat aan de verdachte niet tijdig de cautie is gegeven en dat bijgevolg de na aantreffen van het geldbedrag (maar vóór cautieverlening, zo begrijp ik) door de verdachte afgelegde verklaringen van het bewijs moeten worden uitgesloten, ten onrechte, althans ontoereikend gemotiveerd, heeft verworpen.

Hoge Raad 20 februari 2018, ECLI:NL:HR:2018:251

Het middel klaagt over de bewezenverklaring van de onder 4 en 9 tenlastegelegde feiten voor zover het Hof heeft bewezenverklaard dat telkens sprake is van een samenweefsel van verdichtsels als bedoeld in art. 326 Sr.