Verdachten en hun advocaten hebben recht op kennisneming van allerlei stukken die door opsporingsinstanties zijn opgesteld, maar hebben daarnaast ook een kennisnemingsrecht op grond van de privacyregelgeving. De afbakening tussen de toepasselijke wetgeving, meer specifiek het Wetboek van Strafvordering en de Wet politiegegevens, is niet voor iedereen even helder. Beide wetten zijn opgesteld vanuit andere doelstellingen en zijn dienovereenkomstig anders opgezet. Soms leidt dit tot de veronderstelling dat verdachten te vroeg en te veel informatie krijgen waardoor het opsporingsonderzoek geschaad kan worden.

De Rechtbank Midden-­Nederland sprak op 5 juli 2017 een oud-bestuurder van Achmea vrij van valsheid in geschrifte. De oud-bestuurder gaf zijn akkoord voor een bonusregeling van 500.000 euro voor een waardevolle werknemer. Die werknemer verhuurde tevens panden aan Achmea en verzocht om fiscale redenen de bonus niet als salaris maar als huurverhoging uit te betalen. Dat leverde de werknemer een aanzienlijk fiscaal voordeel op: in plaats van 52 procent belasting werd zodoende géén belasting betaald over de bonus. De allonges op de huurovereenkomsten waarmee dit werd gerealiseerd, zouden volgens het Openbaar Ministerie opzettelijk (intellectueel) vals zijn opgemaakt in de zin van artikel 225 Wetboek van Strafrecht, dat wil zeggen: in strijd met de werkelijkheid. Maar welke werkelijkheid heeft bij deze strafrechtbepaling als uitgangspunt te gelden: de civiele of de fiscale?