Met de Innovatiewet Strafvordering wordt binnen de Rechtspraak geëxperimenteerd met audiovisuele verslaglegging en met een opname van beeld en geluid als zelfstandig wettig bewijsmiddel. De vraag die op de voorgrond treedt: is het wel mogelijk om een opname als zelfstandig bewijsmiddel te gebruiken zonder dat deze ‘wordt geïnterpreteerd en tot uitdrukking gebracht in geschreven taal’. Een andere vraag: wordt de gewenste efficiencyslag wel gerealiseerd? Het bekijken van een opname kost immers aanzienlijk meer tijd dan het lezen van schriftelijke processtukken.

Een nadrukkelijk uitgangspunt van het nieuwe Wetboek van Strafvordering is dat het zoveel mogelijk toekomstbestendig moet zijn. Om toekomstbestendigheid te realiseren is er onder andere voor gekozen om formuleringen techniekonafhankelijk in te steken. Een belangrijk technisch aspect is de digitalisering binnen de strafrechtketen. Deze bijdrage heeft betrekking op digitalisering binnen de strafrechtketen in de toekomst. Zal inwerkingtreding van het nieuwe wetboek leiden tot digitaliseringsontwikkelingen? En zijn er digitaliseringsontwikkelingen mogelijk die niet samenhangen met invoering van het nieuwe Wetboek? Om enige context te schetsen, ga ik in op een aantal digitaliseringsontwikkelingen uit de afgelopen jaren.