Op 26 maart 2018 heeft mr. I.J. Krukkert, werkzaam als vaktechnisch coördinator formeel recht bij de Belastingdienst, zijn proefschrift met bovenvermeld onderwerp verdedigd. Als centrale vraag in zijn onderzoek is gekozen voor: ‘Waarin verschilt de rechtsnormering van het proces van individuele straftoemeting door de inspecteur in het fiscale bestuursrecht van de rechtsnormering van het proces van individuele straftoemeting door de strafrechter, en is dit verschil verklaarbaar gelet op de van toepassing zijnde rechtsbeginselen?’

Vorig jaar heeft de Hoge Raad het pleitbare standpunt in het fiscale strafrecht dezelfde rol gegeven als in het fiscale boeterecht. De Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State heeft het pleitbare standpunt tot nu toe geen invloed toegekend. Kan dat zo blijven of moet de afdeling bestuursrechtspraak ‘om’?

De vraag naar de kleur van het opzet in het fiscale (straf)recht blijft onverminderd actueel. Dient het opzet van de verdachte belastingplichtige gericht te zijn op het onjuist doen van de aangifte, zoals bedoeld in artikel 69, tweede lid, AWR? Deze bijdrage gaat in op de invulling van het opzetbegrip in het fiscale recht. Daarbij wordt een vergelijking gemaakt met het economische strafrecht. Tevens wordt beschreven hoe het Credit Suisse-arrest licht werpt op deze discussie.

Het fiscale recht kent een ruime informatieverplichting. Op grond van artikel 47 AWR dient een belastingplichtige alle gegevens en inlichtingen te verstrekken die van belang kunnen zijn voor de belastingheffing te zijnen aanzien. Deze informatieverplichting in het fiscale recht kan nog wel eens botsen met het recht om te zwijgen in het strafrecht. Voorkomen dient te worden dat de fiscale informatieverplichting wordt gebruikt voor strafrechtelijke doeleinden. Dat geldt overigens ook vice versa. In de uitspraak van 1 oktober 2018 van de rechtbank Gelderland lijkt het alsof het fiscale recht gebruikt wordt voor strafrechtelijke doeleinden.